33 - Weer thuis

Vandaag, de laatste dag is het inpakken geblazen. Het is vooral zaak om onze souvenirs heel mee te krijgen dus die worden in (niet geheel schoon) wasgoed gerold. Verder gaat alles kriskras in de tassen en koffers. We zoeken het thuis wel verder uit, en bijna alles is toch vuil.

Gijs en ik gaan nog even Windhoek in. Het is vrij stil op straat want het is een nationale feestdag. Er zijn nog wel enkele kraampjes open. Gijs koopt nog wat spullen maar ik vind niet wat ik zoek en laat het er verder bij zitten. We kopen nog wat leesvoer, onder andere een boek in het Zuid-Afrikaans: "Donkerland". Het gaat over 7 generaties boeren in de kaap en het is goed te lezen ondanks het Zuid-Afrikaans. Dan is het verder wachten en lezen totdat we de auto kunnen inleveren.

Om 14:00 vertrekken we richting "Windhoek International Airport" (40 km buiten Windhoek) 3 kwartier later  rijden we de poort van Britz Car Rental in en worden vrij hartelijk ontvangen. Het inleveren van de auto verloopt soepel evenals het verrekenen van de gemaakte kosten voor de band, de koelkast en de v-snaren. We zijn zo klaar en dus erg vroeg op het vliegveld. We vliegen pas om 20:30.


Windhoek International Airport heeft de allure van een dorpscafé in een zijstraat. Het is kleiner dan Eindhoven Airport en er is dan ook niet veel te doen. We zijn op zoek naar mogelijkheden om onze laatste Namib-Dollars en Rands stuk te slaan. Gelukkig is er een fastfood restaurant en nadat we om 17:00 eindelijk onze bagage hebben kunnen inchecken gaan we nog even voor een vette hap: "Burger 'n fries". gelukkig niet te veel groenten er bij. Als we door de douane zijn koopt Wouter nog wat sigaretten en stort zijn laatste dollars in een collecte pot van de 'Lions club'.

De vlucht verloopt soepel, slapen lukt enigszins en de piloot maakt een keurige landing in Frankfurt. We halen de auto op in de Airport-parking en om 12:30 zijn we weer thuis.Wel weer even een cultuurshock met al die beelden van Afrika die nog als een caleidoscoop in ons hoofd ronddraaien. Duurt nog wel een paar weken....

We zijn weer thuis.. 

32 - Joe´s Beerhouse

Vanuit Ghanzi is het 540 km naar Windhoek. We staan om 7:00 uur op en vouwen voor de laatste keer onze tenten op. De ongenode gast zit nog steeds ergens in de auto. Elke ochtend vinden we aangevreten spullen.

We pakken alles snel in. Uitzoeken doen we wel in de lodge in Windhoek. We tanken in Ghanzi en nemen de 220 km lange prima weg naar de grens. We kunnen op de kaarsrechte, stille weg flink opschieten (130 km/uur) maar kijken goed uit voor vee dat vooral in de buurt van dorpjes los rondloopt. Om 12:00 zijn we bij de grens waar de hele admistratieve rompslomp die we al kennen zich herhaalt.In Namibie nog 330 km tot Windhoek. Omdat het in Namibie een uur vroeger is hopen we om 15:00 in Windhoek te kunnen zijn. We willen nog wat souvenirs inslaan.

netals in Namibie zijn de wegen in Botswana eigenlijk iha heel goed. In Botswana is er langs de rand van de weg nog 30 cm asfalt wat een veilig gevoel geeft. In Namibie daarentegen is langs de gele streep slechts 10 cm asfalt. Een stuurfout wordt meten afgestraft. Daarom is het rijden in Namibie veel inspannender. Wouter en ik wisselen daarom nog een keer af omdat het lastig is zo lang geconcentreerd te rijden.

In Windhoek aangekomen blijkt het dat zondag een nationale feestdag is. We gaan meteen de stad in om inkopen te doen, maar veel winkels zijn al dicht. Gelukkig slagen we de dingen op de kop te tikken die we nog willen hebben zoals enkele kettinkjes gemaakt van de schaal van Struisvogel eieren.

Vanavond voor het laatst naar Joe´s Beerhouse, bekend in windhoek en omstreken. Morgen alles opnieuw inpakken en om 16:00 de auto inleveren. Het was een fantastische reis waarin we Zuidelijk Afrikaen elkaar weer wat beter hebben leren kennen. Tot maandag!

31 - Bushmen

Je kunt merken dat het winter wordt, hier in het Zuidelijk deel van Afrika. Overdag wordt het snel genoeg warm, maar s-morgens om 6:30 als we opstaan ligt de temperatuur rond de 25 graden. Behoorlijk fris. Fijn dat we fleeces bij ons hebben.  Ook de mensen hier hebben het koud. Volgens mij veel kouder dan wij. Ze lopen met lange broeken, truien, jassen en mutsen, vaak ook overdag als wij al weer in onze korte broeken lopen. Eigenlijk wel bizar dat verschil in temperatuur-beleving.

Als we opstaan waait er een stevige bries over het Okavanga moeras. De tent flappert weer en de gevoelstemperatuur ligt rond de 12 graden. De gasfles is weer gevuld maar het vuur brandt slecht door de stevige wind. We ontbijten achter de auto uit de wind.

We vertrekken en rijden door het stadje Maun, een echt Afrikaanse plaats; overal lopen mensen. Paarden, koeien ezels en geiten grazen langs de wegbermen en steken vaak onverwacht over. Het is tijdens het autorijden hier uitkijken geblazen.

Langs de weg zitten mensen: soms zomaar onder bomen met een onduidelijke bezigheid, soms verkopen ze allerlei waren, groenten, fruit of voedsel vanuit koelboxen of plastic emmers. Het is allemaal heel levendig en kleurig en zo heel anders als bij ons. Ik verbaas me over de vaak keurige, schone kleding die zwarten dragen. Velen wonen in de kleine (lemen, rieten of van golfplaat gemaakte) hutjes die we overal langs de weg gezin hebben. Bij ons is in de kleding al lang een zekere ranzigheid ingetreden, maar het lukt hen om met rivier- of ander water hun kleding schoon te houden. Knap!

30 - Slangen

Om 5:30 is het nog vrijwel donker en het is fris. Aan de horizon is boven de rivier een licht-rose schijnsel, maar op de camping tussen de bomen is het nog pikkedonker. We gaan snel met de koplampen naar de wc en pakken onze tassen en fleeces, want het is koud, zo vroeg op het water, zegt men. Gijs en Leni hebben een lange broek aan. Wouter en ik niet. We zijn toch als Nederlanders wel wat kou gewend? Dat was stom.

We gaan aan boord van een ruime motorboot met buitenboordmotor en worden voorgesteld aan onze schipper: zijn naam is ¨Cobra´. Verder gaat in een koeltas een ontbijt en lunch mee. We vertrekken na wat uitleg over de tocht: Het stuk moeras waar we ingaan heeft de afmetingen van Nederland. We gaan naar ´Chief´s island´, een eiland midden in de delta, 135 km van de lodge af. Het is met onze boot 5 uur varen (met een gemiddelde van 30 km per uur).

29 - Geluiden

We horen hier in Afrika veel geluiden die we niet thuis kunnen brengen of zien vogels die we niet kennen en geven daar soms eigen namen aan. Zo is er de ´bananenbek-vogel´ (Roodsnavel Tok). Verder horen we en vogel die het geluid maakt van een slecht gesmeerde schommel: een metaalachtige toon met intervallen van enkele seconden). Dan is er ook nog een vogel die het geluid maakt van een fijn vertand zaagje in een dun plankje hardhout. Hoe die heette daar zijn we niet achter gekomen.

Moremi staat bekend om zijn vele roofdieren. daarom rijden we nu via een andere route het park uit omdat daar leeuwen gesignaleerd zijn. Het is een mooie lieflijke route over verschillende eilanden in de delta. Er tussenin zijn houten bruggen (´First, secnd, third en fourth bridge´). De route slingert zich door bossen en savanne.

´Third bridge´ staat al gedeeltelijk onder water zodat we tot de assen het water in moeten Overigens geen probleem! Eigenlijk wel leuk. Wouter en ik checken eerst de waterdiepte door er doorheen te lopen, waarna G de auto er doorheen reed. Weer veel wild gezien maar geen roofdieren.

 

28 - Een ongenode gast

Vandaag is de bestemming het ¨Moremi¨ game park. Het Chobe park heeft de afmetingen van Nederland. Het Moremi park iets kleiner en is een onderdeel van de Okavanga delta die op zich ca 2x zo groot is als Nederland. Het Moremi park is beroemd om zijn grote hoeveelheid wild en roofdieren, nog meer als in Chobe. Maar we hebben, behalve aan de Chobe rivier, niet zo veel wild gezien. Hopelijk wordt dat beter.

Verder hebben we sinds de vorige camping een ongenode gast. Geen idee wat het is, warschijnlijk een muis of rat, maar hij eet van onze tomaten, chips en pindaś. Verder heeft hij een usb-kabeltje doorgebeten, en erger: Ook de kunststof waterleiding tussen onze watertank en de kraan. Het gevolg is dat onze watertank nu leeg is en dat de laden met voorraad nat zijn. We redden ons wel. We hebben nog een aantal 2L flessen met water maar vervelend is het wel.

27 - Broodje aap

We staan om 6:30 op. De zon is een rode bal boven de Chobe rivier. In de verte loopt een groep bavianen, maar ze houden afstand. 

We volgen het gebruikelijke ritueel: Ik zet water op en ga naar het washok. Als ik terug ben zijn de anderen op. Gijs zet thee en koffie en begint aan het ontbijt: eieren met spek. Leni maakt de tenten leeg en vouwt de matrassen en de slaapzakken dubbel zodat de daktenten dubbel geklapt kunnen worden. Wouter en ik vouwen de tenten op en trekken de hoezen er overheen.

Dat is geen sinecure want de ritsen van de dakhoezen zijn niet nieuw meer en zitten vol met het stof van de weg. Regelmatig stroppen de lopers of pakken ze twee tanden van de rits. Toch is het van belang dat dit zorgvuldig gebeurt: Als de dakhoezen niet meer dicht kunnen, kunnen we niet meer rijden. Dit is elke ochtend een enorm gepruts en neemt eigenlijk de meeste tijd van het opvouwen in beslag.

Vlak voor het ontbijt, als de borden met twee gesneden boterhammen klaar staan voor de eieren, ontdekken we dat een groepje bavianen een omtrekkende beweging gemaakt heeft en het op onze boterhammen gemunt heeft Net op tijd geven we een paar enorme gillen en zwaaien en rennen naar ze toe waarop ze de aftocht blazen. Het scheelde slechts een meter. Als we na het ontbijt willen opruimen ontdekken we dat het resterende kwart van het brood mankeert. De bavianen zijn dus toch gedeeltelijk in hun opzet geslaagd. We hebben nog een pakje roggebrood maar de rest van ons brood voor de komende dagen (zonder winkels) is op. Verder stellen we vast dat de gastank minder vol zit dan we dachten.De komende dagen zullen we daarom op ons kampvuur moeten koken. 

26 - Ihaha campsite

 Het is donker en stil. Diagonaal over de hemel ligt de melkweg weer uitgespreid, weliswaar iets minder helder als in de woestijn. Er is nog geen maan. Toch geven de sterren voldoende licht. Het silhouet van de boom waaronder onze tenten staan steekt af als een zwarte schaduw tegen de duizenden sterren.

We zitten met zijn vieren om een kampvuur. Iedereen is stil, peinzend en starend in de vlammen. Als vanzelf gaan je gedachten met je op de loop: Hoe sta je in het leven? Ben je tevreden met hoe alles gaat of verlopen is? Wat had je anders gewild? Wat zijn je plannen. Gedachten over eeuwigheid en eindigheid: Hier zitten we met zijn vieren om het vuur: 2 jonge mannen die twee-derde van het leven nog voor zich hebben en twee volwassenen die twee-derde achter zich hebben...

25 - Ranzig

We trekken nu drie weken door Zuidelijk Afrika en langzaamaan wordt alles ranziger. We hebben te veel warme- en te weinig luchtige kleren bij ons. De veel gedragen kleding is al een paar keer gewassen. Een enkele keer in een machine maar vaak met de hand. Echt schoon wordt het niet. Alleen het zweet is er uit, en dat scheelt al.

Hetzelfde geldt voor onszelf: Af en toe wordt een douche- of tandenpoetsbeurt overgeslagen als de faciliteiten te primitief zijn of te ver weg van de tent. Warm water is op veel plaatsen een probleem. Vaak werd dit verwarmd met houtboilers. Maar we hebben ook zonneboilers gehad. En als er s-morgens nog geen zon is, is het water koud.

24 - Als een verre branding

We worden keurig op de afgesproken tijd opgehaald voor onze transfer naar ¨Livingstone¨, een stadje in Zambia dat tot ontwikkeling is gekomen omdat toeristen Zambia liever mijden. We worden naar de vlakbij gelegen Ferry gebarcht. Er varen hier op de Chobe-grensrivier twee veerponten, maar de capaciteit voldoet op geen enkele manier aan de vraag.

Er staan aan beide oevers wel 150 of meer vrachtwagens te wachten die allemaal over moeten. Er kunnen per keer hooguit twee vrachtwagens op de veerponten. Vaak is het dagenlang wachten. We horen dat ze volgende maand aan een brug gaan beginnen.

Na de grensprocedures worden we afgezet bij de voetpont, die ons snel naar de overkant brengt. Daar staat onze chauffeur al te wachten die ons oppikt, onze paspoorten en $200 incasseert om het visum voor Zambia te regelen. Pluim voor Namibie online!! Dit is echt prima geregeld! Om ons heen een chaos van vrachtwagens, chauffeurs, verkopers, mensen die hun was in de rivier aan het doen zijn, wachtende passagiers met pakken op het hoofd. Afrika! Boeiend!

23 - Botswana

Het goede van reizen is dat je je aannames moet bijstellen. Je krijgt een beter beeld van hoe zaken er echt uit zien of in elkaar zitten. Voor we vertrokken hadden we een primitiever beeld van de gebieden waar we naar toe gingen. Dat is grotendeels gelogenstraft . De infrastructuur van Namibie is prima in orde. Je knt in alle plaatsen tanken (zelfs bij sommige plaatsen aan gravelwegen zoals Solitaire), er zijn volop pinautomaten die meestal werken en de wegen zijn gewoon goed maar vaak wel smal. We maken ons niet druk over de 450 km die we vandaag moeten afleggen. Een gemiddelde snelheid van 110 km is hier gemakkelijk te halen omdat de wegen zo leeg zijn en de afstanden tussen de plaatsen zo groot. Wegdutten is het grootste risico door de soms eentonige stukken weg en de hitte. Toch is het hier minder warm: overdag ca 25 graden. S-nachts is het zelfs koel en wat klam. We zijn blij dat we onze fleeces bij ons hebben.

22 - Hippo´s

We zijn in Noord Namibie in een ander tijdzone terecht gekomen GMT+2, net als Nederland. Dat hadden we ook al gemerkt want het werd steeds vroeger donker. Na het vooruit zetten van onze horloges klopt het weer. We staan om 7:00 op. Vandaag gaan we naar het begin van de Caprivistrip, die merkwaardige strook grond in Noord Namibie. Eerst terug naar Rundu om naar de apotheek te gaan voor Ibuprofen en Valium. De valium krijg ik niet en de apotheker raadt me een spierverslapper/pijnstiller aan, die ik daarom maar neem. Het gaat eigenlijk weer wat beter dus wellicht kan ik het hiermee redden.

21 - Angola

Niet zo goed geslapen. Draaien in mijn slaapzak doet pijn ondanks de pijnstillers. Heb toch het gevoel dat het iets beter gaat. Lopen gaat redelijk als ik mijn voet maar niet te hard neerzet. Bukken en gaan zitten is nog steeds zeer pijnlijk.De wandeling van 20 meter naar de toiletblokken is een riskant avontuur...

De anderen hebben gelukkig wel goed geslapen en zijn erg zorgzaam, wat me ontroert. We vragen ons af of we in Grootfontijn niet even naar een kliniek moeten gaan. Voorlopig schuiven we de beslissing nog even voor ons uit.

Het einddoel van vandaag is Rundu aan de Angolese grens. Onderweg willen we in Grootfontijn tanken en boodshappen doen. De weg loopt aanvankelijk door een eindeloos savannelandshap dat vrij dicht beboomd is. Er is weinig te zien. Pas in de uurt6 van Grootfontijn wordthet landschap boeiender met bergen en veel groen. Langs de weg uitgebreide maisvelden en andere landbouwgrond. Hier zit duidelijk water. We hebben de woestijn achter ons gelaten.

20 - Pijn

De achter zitplaatsen van de Nissan Double Cab hebben niet het comfort van de voorste stoelen. Het is wat krap, er is nauwelijks berg- en beenruimte en we zitten er daarom vaak scheef. Na een lange rit kom je er wat verkrampt uit. Bovendien lijkt het of de vering achter minder goed is dan voor. Wouter en Gijs zitten vaak voor: Wouter rijdt en Gijs navigeert (en rijdt ook soms). Dat is zo gegroeid. Wouter vind het leuk om op de gravelwegen zijn stuurmanskunsten uit te proberen en ik hoef niet zo nodig.

Om5:45 begint op Okaukuejo Campsitede activiteit bij de omringende overland trucks. Het is dan nog vrijwel donker maar ze hebben elektrische lampen bij zich die aangesloten worden op de accu´s.Het meereizende keukenpersoneel gaat aan de slag met pannen en eieren. De reizigers staan pas 20 min later op. Verschil moet er zijn. Bij sommige trucks moeten de reizigers hun eigen tenten opvouwen. Ik zie een truck waar ook dat door personeel gedaan wordt. We worden gewekt door de omringende activiteit maar maken geen haast. Vandaag is de afstand maar 100 km.

19 - Etosha

Het Etosha wildpark, ons einddoel van vandaag, is half zo groot als Nederland. In het midden ligt een enorme zoutpan die meestal droog staat. We rijden naar de pas geopende Westelijke ingang omdat deze gravel-route van 200 km boeiender lijkt dan de 350km lange asfaltweg via Outjo, ook al is deze asfaltweg sneller.

Bij de gate aangekomen zien we meteen dat we een wildpark ingaan: overal waarschuwingsbordjes met ¨dangerous animals¨ en ¨stay in your car at all times¨. Er staat bij de poort ook een bewapende wacht. Een auto met twee Nederlanders komt ons tegemoet die vertellen over vlakten vol met zebra´s en wildebeesten (gnoes). Het klinkt veelbelovend.

18 - Veel drank

Even een paar dagen zonder WIFI en internet gezeten. Volgens de beheerder van een van onze guesthouses is dat ¨The real bush experience¨. We zitten nu bij de Popa Falls, een kleine stroomversnelling in de Okavanga rivier. Maar goed, terug naar waar we gebleven waren!

De economie van Namibie is zeer nauw verbonden met die van Zuid-Afrika. Dat merk je al als je geld pint. Je krijgt vaak een mix van Namibische Dollars en Rands en soms alleen maar Rands. De wisselkoers is in Namibie 1:1. In Zuid Afrika is de N$ echter maar 0.9 Rand waard. We komen regelmatig blanke Zuid-Afrikanen tegen die daar hun boeltje hebben verkocht en in Namibie opnieuw zijn begonnen. De redenen voor hun verhuizing zijn vaak de economische onzekerheid en de onveiligheid in ZA. Ook het kleinere aantal inwoners en de gunstigere numerieke verhouding tussen blank en zwart worden als reden genoemd.

17 - Kampvuur

Vandaag hebben we een luie dag. We willen wat gaan wandelen in de omgeving van de camping. Het is hier erg mooi met al die enorme keien, groen/geel gras en overal boompjes. Hetr is wel heel gemakkelijk om te verdwalen tussen die keien. Ik neem mijn gps mee. Gijs heeft apen gezien, wij niet. Verder hebben hier weinig wild gezien, afgezien van enkele springbokken. Olifanten zijn ook niet in de buurt. Ze grazen volgens de baas van de camping op 25km afstand.

Vanmorgen om6:00 hebben de twee campingjongens het vuur onder de houtgeijser opgestookt zodat er om 6:30 warm water is. We hebben ze de eerste dag meteen bij het uitpakken een koud biertje gegeven wat ze erg waardeerden. De band is vannacht weer ingezakt. We pompen hem op en besluiten hem morgen te laten repareren in Kamanjab.

16 - Kopjes

De Camping blijkt s-morgens zeker zo mooi als we s-avonds vermoedden. Hij ligt in een kleine kom tussen een aantal lage bergen. Overal groeit het lage zachtgele gras dat mooi glanst in het vroege ochtendlicht. Verspreid staan lage boompjes met een platte bovenkant. Het is een liefelijk en schilderachtig landschap. We vergissen ons nog wel regelmatig met het plaatsen van stoelen in de schaduw: de zon draait hier linksom!!

We douchen met koud water, wat hier niet zo erg is: het is 8:30 en al redelijk warm. Net als de douches staan de toiletten ook in de open lucht, met een houten schermpje er omheen. Leni maakt thee. Wouter en ik vouwen de daktenten op. Gijs bakt weer eieren met spek. Desondanks lijken we wat af te vallen. We eten niet tussen de middag en hebben vooral dorst.

15 - Flappie

De pompbedienden maken een dansje als we langsrijden en wijzen op de benzinepomp. Iedereen doet hier veel moeite om klanten te krijgen. We gaan het binnenland weer in en hebben diesel nodig. Tanken dus maar. De pompbediende groet me met ¨Hey pap¨. Een halve liter olie er bij. Water is in orde.Verder hebben we voedsel voor 5 dagen ingeslagen. Voorlopig geen dorpjes meer.

We hebben afscheid genomen van de mensen van het prettige guesthouse. Gisetravond vertelde de oude baas nog het volgende:Er zijn 200.000 blanken in Namibie: ca 10 % van de bevolking. Namibiërs betalen pas belasting boven de N$4000 per mand (350 Euro). Daarom verdienen veel Namibiers N$4000,- en krijgen ze de rest zwart. Verder is 54% van de zwarte bevolking werkeloos. Daardoor mist de staat veel inkomstenbelasting. De belasting die binnenkomt wordt volgens hem ook nog te veel uitgegeven aan prestigeobjecten. Nee, hij was niet zo tevreden over de regering....

14 - Walvisbaai

In 1902 hebben de Duitsers in Swakopmund een Jetty (Pier) aangelegd omdat de haven aan het verzanden was. De pier was bedoeld als aanlegplaats voor schepen. Hij steekt 600m de oceaan in. Bij de aanleg zijn tientallen mensen omgekomen door de moordende golfslag. De stalen pier roestte snel weg en is na 10 jaar vervangen door een pier op betonnen poten. In 2005 is de pier, die niet meer in gebruik was hersteld. Op de kop van de pier is nu een voortreffeljk visrestaurant! Aan de ingang een aantal ruiten in de vloer zodat je kan zien hoe de zee onder je tekeer gaat. Het is druk. Alle tafels zijn bezet. Opvallend is dat er ook flink wat zwarte gasten zijn. De restaurants hier met Duitse namen hebben alleen maar blanke gasten. De wilde oceaan en de rivier Swakop doen soms rare dingen. Om de 8 jaar komt er zoveel zand uit de Swakop dat de kustlijn 600m naar voren komt te liggen en de pier geheel op land ligt. Na verloop van tijd wint de zee weer terrein terug.

Swakopmund lijkt op een ¨off-season¨ badplaats. Veel hotels en bed & breakfasts maar doodstil op straat. Op de achtergrond het geruis van een grote snelweg: het donderen van de branding van de oceaan, overal hoorbaar in het stadje. De branding is indrukwekkend. Golven van 2m of hoger komen aanrollen en kantelen donderend om. Een groepje kinderen aan het strand dat tot halverwege de kuit in het water staat wordt moeiteloos door de onderstroom omgetrokken. Op het ¨strand¨ staan bordjes: ¨Swimming at own risk¨. Niemand waagt zich ver in zee.

13 - Swakopmund

We worden om 5: 45 wakker van het klapperen van de tent. Het waait behoorlijk en er komen enorme zandwolken voorbij. Geen pretje voor de mensen die nu naar Sossusvlei gegaan zijn. Dat wordt zandhappen! Ook slecht voor je cameralenzen. Het is nu wel duidelijk hoe al die duinen ontstaan en verder zeewaarts groeien. Gestrande schepen komen zo steeds meer landinwaarts te liggen.

We besluiten niet te ontbijten. Het waait te hard. Even koffie en een appeltje en op pad. We vertrekken om 7:15. Wouter rijdt, Gijs leest kaart en geeft af en toe regieaanwijzingen, bv als de snelheid op gravel wat te hoog is of als we een ander spoor moeten nemen ivm ´washboards´.Ik werk aan mijn blog. Leni leest ¨Solitaire¨. Ze zal het boek waarschijnlijk niet uit hebben voordat we Solitaire bereiken. We willen kijken of we kunnen ontbijten op deze enigszins beroemde plek. Onderweg rechts weer de chocolade-kleurige bergen met diepe erosiegeulen die in het heldere ochtendlicht messcherp afsteken. Op de voorgrond af en toe een boom met nesten van Weaverbirds. We stoppen er niet meer voor.

12 - Sossusvlei

We worden om 4:50 wakker en staan kreunend en geeuwend op. Het is nog pikkedonker en we moeten met de hoofdlampen en de zaklantaarn de twee daktenten opvouwen. We hebben haast en proppen alles achterin. Puinhoop, maar het zit er in. Om 5:20 rijden we door de poort richting Sossusvlei. De weg is hier asfalt. dat is en enorme meevaller want het is 60 m naar Sossusvlei, de laatste 5 km DIEP zand.

De 60 km lange vallei in de duinen wordt onderhouden door het riviertje de Tsjaucheb, die af en toe in de regentijd water bevat. Het regenseizoen is al weer achter de rug en het riviertje is kurkdroog, maar langs de bedding staan nog wel wat groene bomen. Verder van de rvier is alles gortdroog. maar dat zien we momenteel nog niet want het is pikdonker.

11 - Sesriem

We rijden over de D707, een zijweg van de C13, in de richting van Sossusvlei. Beide wegen zijn gravelwegen. Iets anders zullen we vandaag niet zien. Voor het vertrek in Aus hebben we de bandenspanning verlaagd van 2,5 Atm naar 2,0. De banden zakken dan wat in, en worden breder, waardoor je gemakkelijkerover het zand rijdt. Bovendien plooit de band zich soepeler over de alom aanwezige stenen en verminder je het risico van een ¨papwiel¨. Ik zit achterin de auto de achterstand in mijn blog bij te werken terwijl Wouter rijdt. We nemen deze route op advies van de Zuid-Afrikaanse buurman op de camping die zei dat deze route mooier was. Hij lijkt gelijk te hebben.

10 - Aus

We rijden op de B4 richting Luderitz, pal west. Weer een kaarsrechte route, honderden km lang. De lucht is kurkdroog en helder. We kunnen 20 km vooruit kijken en 10 km achteruit. Geen auto te zien op deze prima maar nog steeds smalle asfaltweg.

Vanmorgen vroeg om 8:00 vertrokken van Hobas Campsite. Het opvouwen van de tent gaat steeds sneller. Met een sukkeldrafje de 120 km gravel terug richting Keetmanshoop genomen. De route is niet heel boeiend, afgezien van enkele mooie tafelbergen die blauw opdoemen aan de horizon.

We passeren de lodge waar we gisteren vieze koffie hebben gedronken. Ze hadden wel een erg mooie tuin met oa nesten van Weaverbirds. In de lodge weer de terugkerende rangen en standen: De bedrijfsleider is een blanke, al het andere personeel gekleurd, zo te zien van diverse stammen. Het betekent echter wel dat ze een relatief goede baan hebben met een vast inkomen.

09 - 41 jaar getrouwd

Relatief laat (6:30) opgestaan. Iedereen had behoefte om een beetje bij te komen na de lange rit gisteren en de zonsopgang zouden we sowieso niet halen omdat dan eerst de daktenten moesten worden opgevouwen. We worden daar wel handiger in maar het opvouwen, dichtritsen en vastsjorren kost toch zeker 20 min, terwijl het opzetten 5 min kost.Verder hebben we een methode bedacht om de kussens, dekens en slaapzakken op de tenten onder het dekzeil vast te sjorren wat astronomisch veel plek scheelt in de bagageruimte.

08 - Fish River

Om zes uur opgestaan. Eigenlijk toch nog iets te laat. De zon was al net boven de horizon. De omgeving baadde in een kraakhelder licht, dat de kleuren van alles prachtig deed uitkomen. Toch had iedereen daar weinig zicht voor. We hadden allemaal slecht geslapen. Het was wennen aan de beperkte afmetingen van de tenten. En plassen: ga je naar buiten of niet? Het was hier veilg. In de bergen ver weg zaten enkele jachtluipaarden maar hier waren geen roofdieren. Het was wel stikdonker s-nachts. En in het donker het trapje af? Uiteindelijk heeft Wouter dat wel een paar keer gedaan. Daardoor werd iedereen wakker, wat oa een van de oorzaken was van de gestoorde nachtrust. We hebben nu een emmertje/plasfles daarvoor in gebruik genomen.

07 - Kalahari game ranch

Om 6:30 opgestaan. Het was al helemaal licht. We hadden wat kunnen bijslapen na de doorwaakte nacht in het vliegtuig. We waren redelijk vroeg naar bed gegaan nadat we eerst uit eten waren geweest (Top!). Op advies van een van de medewerkers van Vondelhof zijn we lopend  (alle adviezen van toeristische handboeken negerend) naar een leuk restaurant in de buurt gegaan. Ik had gevraagd om een nice restaurant en het bracht zeker 5 minuten langs elkaar praten met zich mee toen ze me tipte voor NICE restaurant (Namibian Instutute for Cullinar Education, een horeca opleiding dus). Uiteindelijk begreep ik wat ze bedoelde. De Oryx biefstuk was voortreffelijk. Voor 4 personen, inclusief voorafje en dessert + 2 flessen wijn 1300 N$ betaald (ca 100,-). Uit eten gaan lijkt hier niet duur.