We rijden over de D707, een zijweg van de C13, in de richting van Sossusvlei. Beide wegen zijn gravelwegen. Iets anders zullen we vandaag niet zien. Voor het vertrek in Aus hebben we de bandenspanning verlaagd van 2,5 Atm naar 2,0. De banden zakken dan wat in, en worden breder, waardoor je gemakkelijkerover het zand rijdt. Bovendien plooit de band zich soepeler over de alom aanwezige stenen en verminder je het risico van een ¨papwiel¨. Ik zit achterin de auto de achterstand in mijn blog bij te werken terwijl Wouter rijdt. We nemen deze route op advies van de Zuid-Afrikaanse buurman op de camping die zei dat deze route mooier was. Hij lijkt gelijk te hebben.
Eerst nog in het Bahnhofhotel koffie gedronken en eindelijk de eerste Blogs gepost. Die zullen jullie nu wel gelezen heben. We zijn nu al weer 3 uur onderweg en zijn vlak bij het kleine gehucht (12 inwoners) Betta waar een benzinepomp is.We hebben momenteel nog meer dan genoeg diesel in de tank dus we laten Betta rechts liggen.
De route voert door enorme praries van mooi kniehoog groen/geel gras, dat in verspreid staande plukken groeit. Tussenin zie je de rode aarde. Van een afstand zie je alleen maar een enorm lichtgroen veld. We rijden langs paarse en chocoladekleurige bergen die de ruimtelijke ervaring vergroten. Het landschap ademt een enorme uitgestrektheid en vredigheid uit. Hier heeft een mens adem- en leefruimte
Het is boerenland. Overal lang de weg zijn hekken. Dieren zie je nauwelijks. Af en toe en kluitje koeien of paarden en ook af en toe een groepje struisvogels. In de bomen langs de weg steeds meer nesten van Weaverbirds. Eerst slechts een paar maar al grotere aantallen en ook grotere nesten. We stoppen maar blijven bij het fotograferen op een afstand. Ik heb gelezen dat zulke nesten vaak ook spitting cobraś als gast hebben. En na enige tijd stoppen we er niet meer voor.
et landschap blijft erg mooi. We stoppen regelmatig om fotoś te maken. We zijn vroeg opgestaan zodat we dit keer voor het eerst eens ruim op tijd op onze bestemming (Sesriem) aan hopen te komen. We rijden in de middle of nowhere. Al uren heeft ons geen auto ingehaald en er zijn ons pas drie autoś tegemoet gekomen. Op deze plek staat bij een cattlegrid plotseling een klein zwart meisje. Als we beter kijken staat achter een paar bomen een soort barak met een windmolen. Ik vraag me af: waar leven deze mensen van? Wellicht werken ze voor een van de boeren hier.
We rijden nu parallel aan de Namib woestijn. Rechts van ons de Nubibberge. Zwart, paars, bruin, onbegroeid. Aan de voet het steppegras dat nu veel korter is en in droge hardgele plukjes bij elkaar groeit. Links van ons, achter de paars en rose gekleurde heuvels ligt tot aan de kust 300 km Namib woestijn, een ontoegankelijke en gortdroge zee van rode zandduinen.Voor en achter ons de eindeloze gravelweg die ons in ruime slingers door het landschap voert.
Om 16:00 zijn we in Sesriem. Sesriem is een locatie op de kaart, maar mag nauwelijks een plaats heten. Het heeft zijn naam te danken aan de deelnemers van de Dorsland-trek, die hier op zes riemen diepte water vonden. Er is hier ook een bezinepomp en er zijn enkele lodges.
In Sesriem is ook onze camping: opnieuw naast een lodge. Hier is ook de toegangspoort van het Namib Naukluft Park. Het sluit om 17:00 maar we hebben geen ambitie om nu nog het park in te gaan. We krijgen een plaats onder een reusachtige Doringboom met wijde takken. Veel schaduw dus: heerlijk. Wouter en ik duiken even het kleine zwembad in. Even het zweet afspoelen. De anderen willen alvast een koud biertje nemen. Dat lukt echter niet omdat de ventilatieopeningen van de koelkast tijdens de reis dichtgestopt waren met bagage. De koelkast staat op 20 graden en we moeten al ons vlees braden om het te conserveren. We halen maar bier in de lodge
Die avond barbecuen we met de steaks die op moesten. Nergens zijn hier kampvuren. We hebben als enigen voldoende hout en houtskool bij ons. Dat hebben we een paar dagen geleden gekregen van een Duits echtpaar gehad die we een dienst hebben bewezen door (toevallig) hun verrekijker te vinden (aan de Fishriver). Wat waren die mensen blij! Ze zouden de volgende dag vliegen en gaven ons alles wat ze sowieso niet mee konden nemen, waaronder ook enkele flessen Namibisch bier. Namibisch bier behoort tot de betere bieren ter wereld omdat het volledig volgens het Duitse Reinheitsgebot gebrouwen is.
We gaan redelijk op tijd naar bed. Om 05:15 gaat de poort open. We moeten vroeg op (4:45) om de zonsopgang in de rode zandduinen te zien. Dat gaat zeer doen...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten