De Camping blijkt s-morgens zeker zo mooi als we s-avonds vermoedden. Hij ligt in een kleine kom tussen een aantal lage bergen. Overal groeit het lage zachtgele gras dat mooi glanst in het vroege ochtendlicht. Verspreid staan lage boompjes met een platte bovenkant. Het is een liefelijk en schilderachtig landschap. We vergissen ons nog wel regelmatig met het plaatsen van stoelen in de schaduw: de zon draait hier linksom!!
We douchen met koud water, wat hier niet zo erg is: het is 8:30 en al redelijk warm. Net als de douches staan de toiletten ook in de open lucht, met een houten schermpje er omheen. Leni maakt thee. Wouter en ik vouwen de daktenten op. Gijs bakt weer eieren met spek. Desondanks lijken we wat af te vallen. We eten niet tussen de middag en hebben vooral dorst.
Het vuur van gisteravond gloeit nog en begint te branden zodra we de restjes hout er in gooien. Na het eten doven we het met het gebruikte afwaswater. As wolkt alle kanten uit. Gelukkig hebben we dan alles al ingepakt.
Een van de banden ziet er slap uit. De bandenspanning blijkt 1 Atm te zijn: veel te laag voor gravel. Vermoedelijk een klein gaatje. We zetten de band weer op de juiste spanning met de kleine compressor. Iets om op te letten de komende dagen!
Vandaag een korte rit van ca 150 km. Eitje! We bezoeken de mooie San-rotsschilderingen in Twijffelfontijn (De boer die deze bron aanboorde ontdekte dat hij maar af en toe water gaf). De wandeling met gids is dit keer vroeger op de dag waardoor het niet zo bloedheet is. De omgeving is hier nog steeds een savanne-achtig landschap met kniehoog gras en verspreid staande boompjes. Een lust voor et oog: Zachtgeel gras, heldergroene boompjes, rode bergen, donkerblauwe lucht en spierwitte wolken.
De andere bezienswaardigheden zijn wat minder, mede door een bus Duitse toeristen die ons voor is. De Brandberg is alleen vuurrood in het avondlicht. Het is ochtend, dus die rijden we ook voorbij. Wel bezoeken we nog het ¨Petrified Forest¨, een aantal versteende pijnbomen van ca 300 miljoen jaar oud, hier beland vanuit centraal Afrika na een grote vloed. Verder zien we nog enkele exemplaren van de Tweeblaarkanniedood. De gids legt het een en ander uit en vraagt uiteindelijk om een tip. De gidsen tot nog toe hebben dat iet gedaan. Het komt wat minder prettig over. Bovendien was het maar een klein wandelingetje. Hij krijgt zijn tip, maar minder dan de andere gidsen die er meer moeite voor hebben gedaan.
Verder naar de camping van de Grootberglodge. Het landschap is wisselend droog en met gras begroeid, maar steeds bergachtig. Er is veel te zien en omdat we vandaag niet veel hoeven te rijden stoppen we regelmatig om om ons heen te kijken, de stilte en de wind door het gras te horen en de geur van gras en kruiden op te snuiven.
We passeren nu met grote regelmaat Damara-nederzettingen: vaak schamele hutjes, soms van steen, maar vaker van restmateriaal, afgedekt door golfplaten. Er omheen geiten, enkele ezels, een eenvoudige ezelkar en soms een enkele stokoude auto. Er is vak een windmolen die water omhoog pompt. Een overheidsvoorziening?
Ruim voor donker bereiken we de lodge, waar we te horen krijgen dat de camping nog 25 km verder ligt. Nog even verder! De camping blijkt een prachtige plek te zijn met 8 kampeerplaatsen, alle met toilet, douche, houtboiler (dus warm water) en spoelbak.De plekken liggen verborgen tussen grote ronde keien variërend van 1 tot 8 meter in doorsnede. Afrikagangers noemen dit vaak ¨kopjes¨. Het zijn in parken vaak plekken waar leeuwen graag op liggen vanwege het goede uitzicht over hun jachtterrein.
Hier zijn geen leeuwen. Wel olifanten en enkele zwarte neushoorns. Maar omdat we die nog volop gaan zien en een dag rust ook lekker is, gaan we niet op gamedrive maar besluiten morgen een dag te ¨chillen¨. We klauteren vlak voor zonsondergang op het hoogste kopje, maken volop fotoś in het lage licht en drinken vlak voor zonsondergang een ¨sundowner¨. Prachtige plek!! De maan is zo helder dat de bomen en stenen duidelijke schaduwen werpen.
Vandaag een korte rit van ca 150 km. Eitje! We bezoeken de mooie San-rotsschilderingen in Twijffelfontijn (De boer die deze bron aanboorde ontdekte dat hij maar af en toe water gaf). De wandeling met gids is dit keer vroeger op de dag waardoor het niet zo bloedheet is. De omgeving is hier nog steeds een savanne-achtig landschap met kniehoog gras en verspreid staande boompjes. Een lust voor et oog: Zachtgeel gras, heldergroene boompjes, rode bergen, donkerblauwe lucht en spierwitte wolken.
De andere bezienswaardigheden zijn wat minder, mede door een bus Duitse toeristen die ons voor is. De Brandberg is alleen vuurrood in het avondlicht. Het is ochtend, dus die rijden we ook voorbij. Wel bezoeken we nog het ¨Petrified Forest¨, een aantal versteende pijnbomen van ca 300 miljoen jaar oud, hier beland vanuit centraal Afrika na een grote vloed. Verder zien we nog enkele exemplaren van de Tweeblaarkanniedood. De gids legt het een en ander uit en vraagt uiteindelijk om een tip. De gidsen tot nog toe hebben dat iet gedaan. Het komt wat minder prettig over. Bovendien was het maar een klein wandelingetje. Hij krijgt zijn tip, maar minder dan de andere gidsen die er meer moeite voor hebben gedaan.
Verder naar de camping van de Grootberglodge. Het landschap is wisselend droog en met gras begroeid, maar steeds bergachtig. Er is veel te zien en omdat we vandaag niet veel hoeven te rijden stoppen we regelmatig om om ons heen te kijken, de stilte en de wind door het gras te horen en de geur van gras en kruiden op te snuiven.
We passeren nu met grote regelmaat Damara-nederzettingen: vaak schamele hutjes, soms van steen, maar vaker van restmateriaal, afgedekt door golfplaten. Er omheen geiten, enkele ezels, een eenvoudige ezelkar en soms een enkele stokoude auto. Er is vak een windmolen die water omhoog pompt. Een overheidsvoorziening?
Ruim voor donker bereiken we de lodge, waar we te horen krijgen dat de camping nog 25 km verder ligt. Nog even verder! De camping blijkt een prachtige plek te zijn met 8 kampeerplaatsen, alle met toilet, douche, houtboiler (dus warm water) en spoelbak.De plekken liggen verborgen tussen grote ronde keien variërend van 1 tot 8 meter in doorsnede. Afrikagangers noemen dit vaak ¨kopjes¨. Het zijn in parken vaak plekken waar leeuwen graag op liggen vanwege het goede uitzicht over hun jachtterrein.
Hier zijn geen leeuwen. Wel olifanten en enkele zwarte neushoorns. Maar omdat we die nog volop gaan zien en een dag rust ook lekker is, gaan we niet op gamedrive maar besluiten morgen een dag te ¨chillen¨. We klauteren vlak voor zonsondergang op het hoogste kopje, maken volop fotoś in het lage licht en drinken vlak voor zonsondergang een ¨sundowner¨. Prachtige plek!! De maan is zo helder dat de bomen en stenen duidelijke schaduwen werpen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten