Om zes uur opgestaan. Eigenlijk toch nog iets te laat. De zon was al net boven de horizon. De omgeving baadde in een kraakhelder licht, dat de kleuren van alles prachtig deed uitkomen. Toch had iedereen daar weinig zicht voor. We hadden allemaal slecht geslapen. Het was wennen aan de beperkte afmetingen van de tenten. En plassen: ga je naar buiten of niet? Het was hier veilg. In de bergen ver weg zaten enkele jachtluipaarden maar hier waren geen roofdieren. Het was wel stikdonker s-nachts. En in het donker het trapje af? Uiteindelijk heeft Wouter dat wel een paar keer gedaan. Daardoor werd iedereen wakker, wat oa een van de oorzaken was van de gestoorde nachtrust. We hebben nu een emmertje/plasfles daarvoor in gebruik genomen.
Bij het inpakken merkten we dat we onderweg een van de jerrycans waren verloren. De klem zat nog steeds dicht maar de jerrycan was weg. De klem was slecht dus ik denk dat hij er onderuit geschoten is. Ik hoop dat er niemand op gereden is. Hij was wel leeg maar toch...
Vandaag kregen we opnieuw een beeld van de enorme afmetingen van Namibie. 450 Km naar de Fish-river canyon, na de Grand Canyon de grootste canyon ter wereld (zeggen ze hier, ik meen dat er in Ethiopië ook een canyon is die daar aanspraak op maakt). De route verloopt nog steeds pal Zuid: eerst 50 km naar Mariental, dan 240 km naar Keetmanshoop, vervolgens nog 150 km gravel naar Hobas Campsite aan de Fish river. Wouter heeft gisteren al een paar keer het stuur over genomen en vandaag gaat hij dat weer doen. Hij doet dat goed en is vrij snel gewend aan het links rijden. Fijn om te kunnen wisselen.
Nadat we even contact met Britz hebben gehad over de jarrycan vertrekken we. We lieten Mariental links liggen en reden door naar Keetmanshoop, een lange rit, weer pal Zuid. Het landschap is in het begin nog steeds een vrij saai hoogland met gras. Later wordt het landschap droger en erg stenig: Een zwarte bodem met ronde ca 5 cm grote zwarte keien tot zover je kon zien. Onderweg kwam er een auto achterop die met de lampen knipperde omdat er een jerrycan miste. Aardig, maar dat wisten we al. Naast de chauffeur een struise blanke Namibische boerin, die op het oog onder slechtere omstandigheden waarschijnlijk best een jachtgeweer zou kunnen hanteren.
Iets verder op het terrein de enorme steenchaos van de Giants playground. Na de lange rit was ht fijn om even te stoppen en wat te drinken. Bovendien moesten we toegang betalen (N$60 pp). De blanke boerin was vriendelijk maar afstandelijk. De boerderij een klein paradijsje in the middle of nowhere. Geen last hier van te veel aanloop...
Snel boodschappen in Keetmanshoop, een levendig klein plaatsje met overal Duitse straatnaamborden. Ook tanken. We hadden er al 100 Liter diesel doorgejaagd. Gelukkig kost die hier maar N$15,- per liter, pakweg 1 Euro. Joshua, een kleine zwarte jongen wilde op onze auto passen, want hij zei: ¨soms maken e er krassen op¨. Ik begreep zijn verkapte dreigement en beloofde N$5,- als hij de auto krasvrij zou opleveren na de boodschappen.
Om 17:00 op Obas Campsite, een oase aan en nu weer droge rivier. Er zijn mooie ruime plaatsen met licht en braai. De generator maakt wel wat geluid, dat is jammer, maar het is fijn om met licht de hele boel op te kunnen zetten. Gijs verzorgt in no time weer een heerlijke maaltijd op de BBQ . Leuk, zo’n culinaire reis...
Om 18:30 ging de generator kapot en hadden we rust. Jammer genoeg was er toen ook geen waterdruk meer en hebben we niet kunnen douchen. Daarom maar met een washandje bij de druppelende kraan. Beter geslapen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten