13 - Swakopmund

We worden om 5: 45 wakker van het klapperen van de tent. Het waait behoorlijk en er komen enorme zandwolken voorbij. Geen pretje voor de mensen die nu naar Sossusvlei gegaan zijn. Dat wordt zandhappen! Ook slecht voor je cameralenzen. Het is nu wel duidelijk hoe al die duinen ontstaan en verder zeewaarts groeien. Gestrande schepen komen zo steeds meer landinwaarts te liggen.

We besluiten niet te ontbijten. Het waait te hard. Even koffie en een appeltje en op pad. We vertrekken om 7:15. Wouter rijdt, Gijs leest kaart en geeft af en toe regieaanwijzingen, bv als de snelheid op gravel wat te hoog is of als we een ander spoor moeten nemen ivm ´washboards´.Ik werk aan mijn blog. Leni leest ¨Solitaire¨. Ze zal het boek waarschijnlijk niet uit hebben voordat we Solitaire bereiken. We willen kijken of we kunnen ontbijten op deze enigszins beroemde plek. Onderweg rechts weer de chocolade-kleurige bergen met diepe erosiegeulen die in het heldere ochtendlicht messcherp afsteken. Op de voorgrond af en toe een boom met nesten van Weaverbirds. We stoppen er niet meer voor.

Gisteren zagen we op de camping een paar grondeekhoorns. Op weg naar Sossusvlei staken in het donker vlak voor ons drie jakhalzen over. In de boom zitten vaak weaverbirds. Ze pikken verwoed in de klokhuizen die we naar ze gooien. Van slangen, schorpioenen en ander kruipend gespuis hebben we nog niets gemerkt. Dat is het goede van reizen: Je aannames worden gelogenstraft. Thuis in je stoel maak je je vaak meer zorgen dan op de plek aangekomen nodig blijkt. Zo heb ik de gehele route op GPS uitgezet, maar je kunt hier bijna niet verdwalen, zo weinig wegen zijn er. Het is wel handig om snel te kunnen zien hoe ver we nog moeten ivm de diesel en het daglicht. Wellicht is dit in de wildparken anders.

Solitaire is het product van Nederlandse filmproducer Ton van der Lee. Moe van het gooise wereldje en een mislukt huwelijk zocht hij in 1990 de rust en ruimte van Zuidlijk Afrika. Hij verkocht zijn bedrijf , vloog naar Zuid Afrika, kocht een oude Ford en kwam zo uiteindelijk in Solitaire terecht, een doodstille benzinepomp midden in de woestijn, waar per dag slechts enkele auto´s voorbij kwamen. De eigenaars Peter en Moose dreven de pomp, klanten in lethargie en dronkenschap afwachtend. Destijds had Solitaire slechts 9 inwoners.

Rustiger en stiller kon bijna niet. Ton verleende een poos hand- en spandiensten en woonde een half jaar onder een grote kameeldoornboom. Hij begon te zien welke mogelijkheden de locatie had, liet geld uit Nederland overkomen, liet een contract opstellen met Peter als mede-eigenaar en bouwde een restaurant bij de benzinepomp. Hij ging ten onder aan zijn eigen succes: de locatie werd bekend en er kwamen zelfs busladingen toeristen speciaal voor het restaurant. De rust die hij zocht was weg. Uiteindelijk heeft Peter hem bedrogen en heeft hij Ton met een jachtgeweer in de rug weggejaagd van de plek. De advocaat in Windhoek had al gezegd: ¨ Een contract is niet zo veel waard in Namibie¨ Het Solitaire van nu is een paradijsje midden in de woestijn, luxer als destijds en het heeft nu 91 inwoners. We hebben er heerlijk ontbeten. Het restaurant draagt Ton ´s naam. Maar Moose is dood. Hij overleed in januari dit jaar. De ¨desertbakery¨ naast de benzinepomp draagt zijn naam..

De weg pal noord en opnieuw kaarsrecht leidt naar Solitaire door een gortdroge steppe met wijd uiteenslaande graspollen. Het is ¨druk¨ op de weg: we zijn de afgelopen 4 uur al 5 auto´s tegengekomen. We rijden op deze gravelweg tussn de 80 en 100 km/u. Locals, inclusief een bus op dikke banden knallen ons met 120 voorbij. We passeren een wegwerkerskamp. Deze arbeiders hebben het goed: er staan containers met airco om te overnachten. Elders hebben we ook tenten gezien.

We passeren de ¨Gaub¨ pass, geen berg maar een doorgang door de (droge) Gaub river. De rivier loopt in een ondiepe canyon. Het is de enige plek in dit landschap waar wat bomen staan. Hier zal ook wel wild zitten, maar dat zal wel ergens de schaduw opgezocht hebben.

Het is 11:30 en al weer behoorlijk warm. Dan veranderd het landschap. Het wordt zacht golvend met diepe geulen tussen de heuvels. We hebben dit in de USA eerder in de Palouse gezien. Dan opnieuw een doorgang, nu door de ´Kuiseb rivier¨. Er staan nog enkele poelen water in de bedding.

We slaan af, een binnenweg in. Vrij snel zien we kuddes spingbokken en impala´s. De impala´s springen met enorme, sierlijke, wel anderhalve meter hoge sprongen voor ons weg. Even later rechts een groepje zebra´s die ons taxerend bekijken en dan weg galopperen. Even verder een kluit Struisvogels en langs de weg een familie wrattenzwijnen. Leuk! We pauzeren even onder een grote boom. Gijs wil een ´kopje´ beklimmen. Hij loopt door het hoge gras en kijkt erg goed uit voor slangen. Ik maak een mooie foto van hem, afstekend tegen de diepblauwe lucht met helwitte wolken. Fijn, zo´n UV filter op de camera!

We rijden nu weer pal West. De bergen en ook het gras en andere beplanting verdwijnen. We doorkruisen opnieuw de Namib woestijn. De piste verschilt nauwelijks van het omringende land: lichtbruin zand en keien: kilometers voor- en achter ons. Recht van ons aan de horizon nog wat bergen. Links tot aan de horizon vrijwel vlak. Tussen twee kleine heuvels in schittert water: een fata-morgana. Dit is de hoofdweg van Windhoek naar Swakopmund.

We slaan af naar het maanlandschap van de Welwitschia vlakte. Hier groeit de beroemde tweeblaarkanniedood. Het landschap wordt nog kaler en snel komen de eerste planten voorbij. Ze zien er inderdaad niet mooi uit. Als je er een hebt gezien heb je ze allemaal gezien. Maar een bioloog zal daar wel anders over denken. Het zijn overlevers, deze planten. De maanvlakte doet inderdaad zijn naam eer aan. Hij is omringd door loodgrijze puntige heuvels waar witte kwarts-aders doorheen lopen. Verderop gaat het landschap over in de gorge van de Swakop, een bijna nog indrukwekkender en dreigender landschap. Dan kruisen we de droge bedding. Hier bevind zich een kleine oase met palmen, een prachtige plek. 

We bereiken weer asfalt en rijden snel de laatste 40 km naar Swakopmund, waar het hooguit 15 graden is. Koud, na al die hitte! Heerlijk om even te douchen, te bloggen en te wassen. Vanavond gaan we naar een visrestaurant op de Jetty die 500 m in zee uitsteekt.