Om 6:30 opgestaan. Het was al helemaal licht. We
hadden wat kunnen bijslapen na de doorwaakte nacht in het vliegtuig. We waren
redelijk vroeg naar bed gegaan nadat we eerst uit eten waren geweest (Top!). Op
advies van een van de medewerkers van Vondelhof zijn we lopend (alle adviezen van toeristische handboeken
negerend) naar een leuk restaurant in de buurt gegaan. Ik had gevraagd om een
nice restaurant en het bracht zeker 5 minuten langs elkaar praten met zich mee
toen ze me tipte voor NICE restaurant (Namibian Instutute for Cullinar
Education, een horeca opleiding dus). Uiteindelijk begreep ik wat ze bedoelde.
De Oryx biefstuk was voortreffelijk. Voor 4 personen, inclusief voorafje en
dessert + 2 flessen wijn 1300 N$ betaald (ca 100,-). Uit eten gaan lijkt hier
niet duur.
Om 7:30 zou
er een taxi langskomen die ons naar de autoverhuurder (Britz) zou brengen en
dat moest vroeg gebeuren om nog voldoende van het daglicht gebruik te kunnen
maken. We horen steeds: Rij niet in het donker. Dan is het hier echt pikkedonker
en langs de wegen staan geen reflecterende paaltjes. Verder kunnen er dan
dieren oversteken, vooral op gravelwegen door afgelegen gebieden waar meer wild
zit. Maar buiten de hoofdstad Windhoek is eigenlijk alles hier afgelegen....
De hele huur-procedure duurde behoorlijk lang. De
autoś waren bovendien nog niet klaar. Uurtje wachten. Daarna nog een uur
durende (nuttige) uitleg over de auto, de inboedel, de tent, de ijskast, de
versnelling, bandenspanning op verschillende soorten wegen. Om 11:30 konden we
de poort uitrijden om naar het Zuiden te gaan. Dat was eigenlijk al te laat. We
hadden nog 250 km voor de boeg, waarvan 90 km gravelwegen, waarop je maximaal
80 kunt rijden. Locals negeren dat overigens en rijden snoeihard voorbij,
enorme stofwolken achterlatend die het zicht even volkomen verduisteren.
Het was behoorlijk wennen om links te rijden in
een auto met rechtse besturing. Alles werkte andersom en ik heb vaak de
ruitenwissers aangezet ipv de
richtingaanwijzer. Ook bij de versnelling werkte alles andersom. Rotondes
linksom nemen. Op een T-kruising de linkse baan nemen. Wel even opletten in het
begin. Gelukkig waren er drie medereizigers die mee opletten.
Eerst nog boodschappen doen in Windhoek, want de
komende dagen zouden er niet veel andere mogelijkheden zijn. Uiteindelijk twee
boodschappenkarren vol. Het was proppen om alles er in te krijgen. We hadden
niet bepaald efficiënt gepakt omdat we snel verder wilden. Uiteindelijk was het
14:00 voordat we Windhoek uitreden. Veel te laat!
Anders dan verwacht was de omgeving van Windhoek
behoorlijk beboomd en groen. Naarmate we zuidelijker kwamen werd het landschap
meer savanne-achtig met tot aan de horizon groen-geel gras, afgewisseld met hier en daar een boom met een paraplu-vorm:
plat aan de bovenkant. Het gras had pluizige zaden die zilverachtig oplichtten
in het heldere licht. Links en rechts van de weg op grote afstand bergruggen,
blauwachtig in de nevel. Een adembenemend wijds landschap.
De smalle (tweebaans) weg liep kaarsrecht naar het
Zuiden. Er was aanvankelijk redelijk wat verkeer. Na enkele tientallen km werd
dat sporadisch. De weg liep lang parallel aan het enige spoor naar het Zuiden:
de verbinding met Zuid-Afrika waarlangs alle verse spullen (groente, fruit)
Namibie in komt. Deze weg was de enige hoofdweg naar het zuiden. Het was af en
toe lastig om de vrachtwagens in te halen door de smalte van de weg en onze
onzekerheid met het links rijden. Zweet in de handjes.....
Na Rehoboth, de woonplaats van de Rehoboth
basters, werd het landschap saaier: alleen nog maar eindeloos gras. Nog 100 km
naar Kalkrand, een gehucht. Dan nog 90 km naar links op een gravelweg naar de camping van de Kalahari Game Lodge.
Met game wordt in deze context geen spelletjes maar wild bedoeld.
Jakkeren op een gravelweg is ons strikt afgeraden. Gravel reageert heel anders dan asfalt. De auto heeft veel minder grip. Bovendien is deze auto veel hoger waardoor hij gemakkelijk kantelt en over dekop gaat. Hard remmen is om deze redenen ook uit den boze. Je moet behoorlijk defensief rijden. Toch reden we hard want het was even kiezen tussen twee kwaden: Hard rijden of in het donker rijden. Om 15:30, de zon was al bijna onder, reden we de lodge binnen. Nog 3km vuurrode zandweg en we waren eindelijk op onze eerste plaats van bestemming. De gamedrive hebben we maar laten zitten. We zien straks nog genoeg wild en we wilden even rust.
De omgeving was hier weer een stuk boeiender. Overal in het grasland vuurrode zandrichels van ca 4 meter hoog. Het gras glinsterde in de zonsondergang nog veel mooier. Je rook overal de geur van gras en kruiden. En een oorverdovende stilte.
In een kwartier was het volkomen donker. De sterrenhemel
was adembenemend. Zoveel sterren en een zo duidelijk zichtbare melkweg dwars
over de hemel heb ik nog nooit gezien. Ondertussen had Gijs een heerlijke Chili
con Carne klaar gemaakt. Nog even met een (nou, een...) koud biertje in de hand
naar de sterren gekeken. Daarna voor het eerst in de daktenten..
Geen opmerkingen:
Een reactie posten