14 - Walvisbaai

In 1902 hebben de Duitsers in Swakopmund een Jetty (Pier) aangelegd omdat de haven aan het verzanden was. De pier was bedoeld als aanlegplaats voor schepen. Hij steekt 600m de oceaan in. Bij de aanleg zijn tientallen mensen omgekomen door de moordende golfslag. De stalen pier roestte snel weg en is na 10 jaar vervangen door een pier op betonnen poten. In 2005 is de pier, die niet meer in gebruik was hersteld. Op de kop van de pier is nu een voortreffeljk visrestaurant! Aan de ingang een aantal ruiten in de vloer zodat je kan zien hoe de zee onder je tekeer gaat. Het is druk. Alle tafels zijn bezet. Opvallend is dat er ook flink wat zwarte gasten zijn. De restaurants hier met Duitse namen hebben alleen maar blanke gasten. De wilde oceaan en de rivier Swakop doen soms rare dingen. Om de 8 jaar komt er zoveel zand uit de Swakop dat de kustlijn 600m naar voren komt te liggen en de pier geheel op land ligt. Na verloop van tijd wint de zee weer terrein terug.

Swakopmund lijkt op een ¨off-season¨ badplaats. Veel hotels en bed & breakfasts maar doodstil op straat. Op de achtergrond het geruis van een grote snelweg: het donderen van de branding van de oceaan, overal hoorbaar in het stadje. De branding is indrukwekkend. Golven van 2m of hoger komen aanrollen en kantelen donderend om. Een groepje kinderen aan het strand dat tot halverwege de kuit in het water staat wordt moeiteloos door de onderstroom omgetrokken. Op het ¨strand¨ staan bordjes: ¨Swimming at own risk¨. Niemand waagt zich ver in zee.

Swakopmund is een merkwaardige plek. Overal Duitse namen en vakwerk-huizen. In cafe Anton cafe hebben ze Schwartzwalderkirsch torte. Op het terras hoor je nagenoeg alleen maar Duits. Het personeel is zwart. De kassier is blank. En zo lijkt dat hier overal. In verantwoordelijke functies zie je blanken. Zij hebben de economische macht. Zwarten, als ze al werk hebben, dragen blauwe werkkleding en doen het uitvoerende en/of vuile werk. Het lijkt of er nog steeds apartheid is. Zwarten zijn in winkels vaak erg onderdanig, wat erg onplezierig aanvoelt. Toch hoor ik dat er in Namibie een veel grotere zwarte middenklasse is dan in Zuid Afrika,wat een stabiliserende uitwerking heeft op de maatschappij. We zien overdag echter ook zwervers dingen uit vuilnisbakken vissen: ook tussen zwarten zijn de verschillen groot. Toch hebben we ons hier, ook s-avonds, nooit onveilig gevoeld. Toeristische boekjes zijn soms een beetje paniekerig. Het is echter wel zo dat we ons vooral bewegen in het rijke en veilige deel van de stad.

Er waren wat problemen met de auto. De koelkast koelde niet meer en de v-snaar piepte regelmatig. De vader van de lodge-beheerder bood aan om de auto naar een garage te brengen en daar hebben we gebruik van gemaakt. Het is een bijzonder karaktervolle oudere man die veel van het leven gezien heeft. Hij heeft dezelfde uitstraling in taal, humor en qua fysiek als prins Claus. Wellicht ligt dat aan de Parkinson. Hij was architect in Zuid-Afrika en het huidige B&B was destijds hun vakantiehuis. Het jachtige leven in ZA beu zijn ze hier een B&B begonnen. Hij heeft duidelijke meningen over de gang van zaken in Zuid-Afrika en Namibie. Een van zijn kritiekpunten is dat de huidige regering te veel geld aan prestigeprojecten besteed (onlangs een nieuw vliegtuig) en te weinig aan onderwijs en gezondheidszorg.

We praten ook regelmatig met de 23 jarige Zwitserse receptioniste. Ze spreekt perfect Engels en is nu al twee jaar in Namibie. Ze heeft de uitstraling van en veel oudere vrouw. Ze is de eerste keer op vakantie in Namibie geweest en verliefd geraakt op het land. Ze is daarna enkele keren teruggeweest en verlengt nu steeds iedere 3 maanden haar toeristenvisum. Ze woont hier in Swakopmund en heeft een (Zwarte) Namibische vriend.

We rijden in een busje de 30 km lange dodenweg naar Walvisbaai, op weg nar een¨Seal, Pelican and Dolphin¨ cruise. De te smalle weg loopt door de Namib woestijn tussen deze twee plaatsen, ca 1 km van de kust. Eerst is het strand wijd en leeg. Verderop liggen enclaves met ommuurde buitenhuizen aan de kust. Veel Zuid-Afrikanen blijken hier een buitenhuis te hebben. Het ziet er allemaal nogal beton-achtig uit met rose en geel opgeverfde buitenkanten.

Als we Walvisbaai naderen zien we waar de zwarten wonen. De woestijn staat opeens vol met rijen kleine gemetselde huisjes. Niet slecht, maar ook niet groot: wellicht 2 kamer. En er is geen bestrating. Zand stuift overal. In het midden een grote GSM-mast, vermomd als palmboom. Verderop staan er ook een aantal zelf van afvalhout in elkaar geknutselde huisjes, maar deze zijn wel in de minderheid. Blanken rijden overal in auto´s. Zwarten lopen.

Walvisbaai ziet er vooral bedrijvig uit. Er is een grote haven, de enige natuurljke haven van Namibie. We horen dat er veel zand vanuit de Namib woestijn in zee waait en dat de haven maandelijks moet worden gebaggerd om de doorgang voldoende diep te houden. De landtong voor de baai groeit jaarlijks honderden meters.

We stappen aan boord van een catamaran voor een ¨Seal, Pelican and Dolphin¨ cruise.De Zuid-Afrikaanse reisleidster in Walvisbaai wenst ons een ¨jolly good time¨ en ze doet dat op een iets te leutige, opgewekte manier zodat je je als passagier een beetje gedebiliseerd voelt. Gijs kijkt een beetje opgelaten. We laten het maar over ons heen komen. Toch leuk, even wat zee in plaats van zand.

Bij de cruise-maatschappij blijken ook enkele zeehonden en pelikanen op de loonlijst te staan. De reisleidster heeft een koelbox met vis bij zich en plotseling springt een zeehond aan boord die duidelijk getraind is voor dit kunstje. Idem dito voor twee pelikanen die zich laten voeren en aanhalen en minutenlang meevaren op de reling van de boot.

Leuk om deze dieren van dichtbij te zien maar het voelt ook een beetje nep. We bezoeken een zeehondenkolonie en zien enkele keer de rugvin va een dolfijn. Dan gaan er flessen bubbelwijn open en wordt een oesterbuffet aan boord opgediend. Het is niet de hap zoute snot die normaliter voor oesters doorgaan, maar alleen Gijs leek ze lekker te vinden. Wout was sowieso een beetje zeeziek..

De rest van de dag wat rondgeslenterd, Schwarzwalderkirsch torte gegeten en de ¨Craftsmarket¨ bezocht waar toch wel erg veel toeristische Afrika-kitsch lag. De gebruikelijke opdringerige verkopers. We kennen het trucje langzamerhand een beetje en pakken niets aan wat ons in de handen geduwd wordt als we het niet willen kopen. Anders is het veel lastiger om nee te zeggen. Het enige wat ik leuk vind zijn kettinkjes van struisvogel-ei schalen.

De koelkast werkt weer en 4 V-snaren zijn vervangen. Die bleken inderdaad wel wat uitgedroogd en brokkelig. Je moet er niet aan denken dat ze in the middle of nowhere zouden breken. S-avonds bij Kucki´s pub Namibisch gegeten: de Namibische keuken betekent dat je vooral VEEL van alles krijgt. Maar het was goed klaargemaakt en lekker. Morgen koken we weer zelf (Nou ja, Gijs dan).