We zijn in Noord Namibie in een ander tijdzone terecht gekomen GMT+2, net als Nederland. Dat hadden we ook al gemerkt want het werd steeds vroeger donker. Na het vooruit zetten van onze horloges klopt het weer. We staan om 7:00 op. Vandaag gaan we naar het begin van de Caprivistrip, die merkwaardige strook grond in Noord Namibie. Eerst terug naar Rundu om naar de apotheek te gaan voor Ibuprofen en Valium. De valium krijg ik niet en de apotheker raadt me een spierverslapper/pijnstiller aan, die ik daarom maar neem. Het gaat eigenlijk weer wat beter dus wellicht kan ik het hiermee redden.
De weg van Rundu naar de Popa Falls (bij Bagani) voert langs een eindeloze aaneenschakeling van Afrikaanse nederzettingen. Overal lopen weer mensen en dieren langs de weg. Veel vrouwen die iets op het hoofd dragen en schoolkinderen, veel van hen in uniform. Langs de weg wordt hier geen hout maar riet verkocht. Het staat in keurige bundeltjes langs de weg. De weg is geasfalteerd maar vrij smal. Het is geconcentreerd rijden om te voorkomen dat de linker wielen van het asfalt af schieten of dat we rechts te dicht bij vrachtwagens komen. Wouter rijdt geconcentreerd en houdt er een stevig tempo in.
Iets na de middag komen we in Bagani aan, een klein onopvallend wat rommelig plaatsje. Nog even een zandweg van 4 km naar de lodge. Die blijkt zo zanderig en hobbelig te zijn dat Wouter nog even de 4WD moet inschakelen. Ook aan dit zanderige weggetje liggen kleine nederzettingen: Een houten kraal met daarin 5 of 6 hutjes van klei met een rieten dak. Bij een dorpje dat we passeren zit een jongetje van een jaar of drie/vier verwoed te trommelen op een paar emmers en een blok hout. Het is duidelijk dat hier geld verdiend moet worden en we geven hem wat kleingeld. Bij het volgende en daaropvolgende dorpje herhaalt zich het patroon. We zijn er al voorbij voordat we wat kleingeld hebben kunnen geven en besluiten dat in ieder geval op de terugweg te doen. We rijden nog even over een smalle dam door een moeras en dan zijn we op de camping aan de Okavango rivier.
We doen rustig aan. Fijn om even wat te lezen en te bloggen terwijl de misschien wel zeventig meter brede rivier rustig voorbijstroomt. Er zitten hier hippo´s. Af en toe horen we het ons bekende ¨hu hu hu¨ uit de richting van de rivier, dat even later beantwoord wordt door een soortgenoot, maar we zien ze nooit. Jammer!
S-avonds bij de BBQ komen twee honden aanlopen. Ze zitten heel lang stil en zielig naar ons te kijken en krijgen uiteindelijk de botjes. Het is fris en klam aan het water en s-nachts gebruiken we de deken opnieuw. Het is volle maan en de hippo´s knorren in de nacht.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten