De achter zitplaatsen van de Nissan Double Cab hebben niet het comfort van de voorste stoelen. Het is wat krap, er is nauwelijks berg- en beenruimte en we zitten er daarom vaak scheef. Na een lange rit kom je er wat verkrampt uit. Bovendien lijkt het of de vering achter minder goed is dan voor. Wouter en Gijs zitten vaak voor: Wouter rijdt en Gijs navigeert (en rijdt ook soms). Dat is zo gegroeid. Wouter vind het leuk om op de gravelwegen zijn stuurmanskunsten uit te proberen en ik hoef niet zo nodig.
Om5:45 begint op Okaukuejo Campsitede activiteit bij de omringende overland trucks. Het is dan nog vrijwel donker maar ze hebben elektrische lampen bij zich die aangesloten worden op de accu´s.Het meereizende keukenpersoneel gaat aan de slag met pannen en eieren. De reizigers staan pas 20 min later op. Verschil moet er zijn. Bij sommige trucks moeten de reizigers hun eigen tenten opvouwen. Ik zie een truck waar ook dat door personeel gedaan wordt. We worden gewekt door de omringende activiteit maar maken geen haast. Vandaag is de afstand maar 100 km.
Het plan is om langs een aantal drinkplaatsen te rijden om te zien of daar wild zit. Het is een loterij. Vaak zitten ze daar bij de ochtendschemering maar zeker is het niet. Regelmatig zitten ze er ook overdag. We gaan het proberen en verlaten bijna als laatsten om 8:00 de camping.
Ons eerste doel is ´Olifantenbad¨. Verdere uitleg overbodig. We treffen er een grote mannetjesolifant aan en zetten de motor uit om te kijken of hij het water ingaat. Hij drinkt volop maar gaat niet baden. Na enige tijd sjokt hij weg. Jammer!
We vertrekken naar een andere drinkplaats. De gravelweg is slecht en zit vol kuilen. Het is keiharde opgedroogde klei waarover het erg lastig manoeuvreren is.We gaan net iets te hard door een diepe richel. De auto krijgt een opdonder en mijn rug een harde tik. Ik voel meteen dat het mis is. Een rugspier verkrampt en een pijnscheut gaat door me heen. Ik kreun dat Wouter moet stoppen en probeer uit te stappen. Dat lukt nauwelijks. De spier is nu geprogrammeerd en trekt bij het minste of geringste samen. Ik verhuis met moeite naar de betere voorbank. In-en uitstappen is echter zeer pijnlijk. Ik denk dat dit Ischias is en denk aan min broer Jan die dit regelmatig moet doormaken.
We vervolgen desondanks onze route waarop we nog aardig wat wild zien. Olifanten, gnoes, veel zebraś, sekretarisvogels, struisvogels, giraffen en heel veel impala´s. Om 13:30 rijden we Namutoni Campsite binnen (waar de Duitsers een fort hebben achtergelaten - bizar). We krijgen een prachtige plaats onder een enorme boom. Lekker in de middaghitte. Het idee is om even te pauzeren en om 16:00 nog even een gamedrive te doen als de dieren weer gaan drinken. Ik kan nauwelijks lopen, alleen langs de auto. Als ik probeer te bukken trekt de ruigspier weer samen. Ik laat me op mijn knieeen en vervolgens op mijn buik vallen. Niet te harden. Dat gaat leuk worden. Leni masseert mijn rug met St Jansolie, wat wel even verlichting geeft.
Die avond maakt Gijs een heerlijke BBQ maaltijd klaar met een paar mooie T-bone steaks. En sla natuurlijk (ook al is dat in Namibie verboden). Ik ga vroeg naar bed en het lukt om het trapje naar de tent op te klimmen. Leni trekt mijn schoenen uit. Ik heb niet geholpen met het opzetten van de tent of bij andere taken en voel me een blok aan het been van de anderen.
Op de camping is het stil. Je hoort alleen de gedempte stemmen van andere kampeerders, en het geluid van chicades, nachtvogels en af en toe in de verte gejank van jakhalzen. Het is bijna volle maan. Je kunt zonder lamp je horloge aflezen: 20:30. De meeste kampeerders zijn al naar bed. Kon dit moment maar langer duren...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten